دوره ابتدایی به ویژه در دختران ۱۰ تا ۱۲ سال، مرحله حیاتی برای شکل گیری مهارتهای اجتماعی و خودکارآمدی است. این مهارتها نقش کلیدی در موفقیت تحصیلی، سلامت روان و تعاملات اجتماعی آینده دارند. با توجه به محدودیت پژوهشها در زمینه تأثیر مداخلات آموزشی بر خودکارآمدی و مهارتهای اجتماعی در ایران، این مطالعه به بررسی اثربخشی برنامه های آموزشی ساختاریافته پرداخته است. همچنین، با توجه به چالشهای ناشی از همه گیری کووید-۱۹ و آموزش مجازی، بررسی این مداخلات در شرایط غیرحضوری از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

 آموزش مهارتهای اجتماعی به طور معناداری موجب بهبود زیرمقیاسهای شایستگی اجتماعی (خودکنترلی، همدلی، جرئتورزی و همکاری) در دانش آموزان دختر شد.
• خودکارآمدی دانش آموزان علیرغم افزایش میانگین، از نظر آماری تفاوت معناداری نداشت.
• از دیدگاه والدین، ارتباطی بین بهبود مهارتهای اجتماعی و خودکارآمدی، همدلی و همکاری مشاهده نشد.
• آموزش مجازی و شرایط همه گیری کووید-۱۹ بهعنوان محدودیت های مؤثر بر نتایج خودکارآمدی شناسایی شدند.

کلیدواژه ها:  مداخله آموزشی، دانش آموزان دختر ابتدایی، خودکارآمدی، مهارتهای اجتماعی

گروه مخاطب:رسانه ها و مردم