دیابت نوع دو ملیتوس یکی از مشکلات بزرگ بهداشت عمومی در جهان به شمار می رود . که هزینه های مستقیم و غیر مستقیم زیادی را بر سیستم های مراقبت بهداشتی تحمیل می کند. براساس گزارش فدراسیون بین المللی دیابت(IDF) در سال ۲۰۱۵ حدود ۴۱۵ میلیون نفر در جهان مبتلا به دیابت هستند که انتظار می رود این تعداد در سال ۲۰۴۰ به ۶۴۲ میلیون نفر افزایش یابد، همچنین پیش بینی شده است که تعداد بیماران دیابتی در ایران تا سال ۲۰۳۰ به ۶ میلیون نفر خواهد رسید. دیابت تغییرات عمده ای در اغلب سیستم های بدن به وجود می آورد که باعث بروز عوارض فوری یا دیررس بیماری، ناتوانی، ازکارافتادگی، هزینه های درمانی و مرگ ومیر بالا می شود. عقیده بر این است که به علت کمبود تحرک، همه گیری دیابت نوع ۲ در حال شکل گیری است و این بیماری یکی از معضلات بهداشتی قرن ۲۱ است. شواهد محکمی حاکی از وجود عوامل خطر قابل اصلاح مانند چاقی، اضافه وزن و عدم فعالیت فیزیکی به عنوان عوامل اصلی غیر ژنتیکی در ایجاد دیابت است. نقـش سبک زندگی در ایـن بیمـاری کامــلا محــسوس است . اصلاح شیوه سبک زندگی سنگ بنای مدیریت دیابت نوع دو است.
آموزش برای ارتقای سبک زندگی بیماران، روش مناسبی است که فرصت های یادگیری را درباره بیماری، مکانیسم های سازگاری و افزایش مهارت ها در اختیار بیمار و خانواده او قرار می دهد. هدف از آموزش و دادن دانش مناسب به بیمار، دستیابی به تغییرات رفتاری درست است. آموزش موجب توانمندی بیمار در پیشگیری، حفظ و ارتقای سلامتی و تعدیل بیماری می شود.
پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر برنامه آموزشی سبک زندگی سالم بر اسلس مدل پرسید در اتخاذ رفتارهای پیشگیری کننده از عوارض بیماری در بین بیماران دیابتی نوع دو در مناطق روستایی شهرستان اندیمشک انجام شد.

پس از برنامه آموزشی، میانگین نمره ی رفتار، آگاهی ، نگرش و فاکتورهای تقویت کننده و قادر کننده در گروه مداخله بعد از آموزش نسبت به قبل از آموزش افزایش معناداری داشت. همچنین میانگین قند خون بیماران در گروه مداخله نسبت به گروه کنترل به طور معناداری بهبود یافت.

 برنامه های آموزشی مبتنی بر مدل Precede در بهبود آگاهی ، نگرش و رفتاربیماران وکاهش قند خون تاثیرگذار است.بنابر این اجرای برنامه های آموزشی میزان آگاهی مبتلایان به دیابت، نگرش و عملکرد آنان نسبت به بیماری بهتر می شود که این خود در پیشگیری از عوارض بیماری و نیز کنترل بیماری اهمیت دارد.